Adı konulmamış, sonu belirsiz bir çağda yaşıyoruz. Dünyanın gidişatı pek iç açıcı görünmüyor. Teknoloji gelişip ilerliyor, silah fabrikaları tam kapasite üretim yapıyor, modernlik ve medeniyet geri gidiyor. Ruhsuz, duygusuz, vicdansız insanlar yetiştiriliyor.   Son zamanlarda çok insan öldürüldü. Bundan sonra da öldürülmeye devam edecek. Zalim ve büyük katiller kendi tarihlerini yazmaya devam ediyor. Görünen ve görünmeyen katiller can almaya doymuyor. Ne gariptir ki öldürülen insanlar, kendi Tanrılarını ve katillerini kendileri seçiyor. Her gün biraz daha vahşileşen insanlar sokaklarda birbirine çatıyor, çatışıyor, birbirilerini öldürüyorlar. Karşılıklı konuşmanın yerini saldırganlık almıştır. Empati kurmayı bilmiyoruz. Gözlerimiz kin ve nefret perdesiyle kapanmış…   Herkes menfaat peşinde koşuyor. Din adamları Tanrı aşkına yaptıkları her işten para kazanıyorlar. Kazansınlar ama kazandıklarına hile katmamalılar. Bizlere soruyorlar, gözlerinizin önünde insanlar öldürülüyor, bunca açlık sefalet yaşanıyor, denizlerde boğulmayı göze alarak Avrupa’ya ulaşmak isteyen göçmenler için ne yapıyorsunuz?   Biz yazarlar ve sanatçılar en azından kimseyi öldürmüyoruz. Kimseyi korkutmuyoruz. Kimsenin ekmeğini çalmıyoruz, kimseyi yerinden yurdundan sürgün etmiyoruz. Elimizden başka ne gelir kİ?   Diktatörlerin yönettiği bu acımasız zamanda sanatçı ister istemez çekingen kalıyor. Onların dünyası efendi köle dünyasıdır. Sanatçısının dünyası anlaşma ve uzlaşma dünyasıdır. Sanatçı sanatı için yaşar. Savaşmak için değil. Sanatçılar yaşamdan yanadırlar, öldürmekten yana değiller. Biz yazarlar ve sanatçılar da korkuyoruz. Tepemizde cellâdın kılıcı, sırtımızda polisin copu... Bunların karşısında ya dövüşeceksin ya da öleceksin. Top tüfeğin karşısında fazla direnemezsin, ister istemez boyun eğmek zorunda kalırsın. Sanatçı duygusaldır, canlıları öldürmeye kıyamaz. Karşısındakini yaralayamaz, çünkü sanatçı düşmanının yaralarına da ağlar.